Wacław Borowski, „Rodzina”, ok. 1930, pastel (ze zbiorów Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu)

Wacław Borowski (1885–1954)

Urodził się w 1885 r. w Łodzi. Zajmował się głównie malarstwem oraz grafiką. W 1909 r. ukończył studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Fascynował się sztuką renesansu, którą miał okazję poznać m.in. podczas wielu podróży do Francji i Włoch. Kopiował wtedy dzieła dawnych mistrzów malarstwa tego okresu. Jako zwolennik nowego klasycyzmu z wielką pasją podjął współpracę z czasopismem „Museion” propagującym odrodzenie klasycznych tendencji. Przygotowywał dla niego ilustracje i winiety. W Warszawie współtworzył Stowarzyszenie Polskich Artystów Plastyków „Rytm”, współdziałając w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Grafików „Ryt”. Brał udział w wystawach obu ugrupowań. Pracował jako pedagog w warszawskim Instytucie Sztuk Plastycznych. Wzorców dla swojej twórczości Borowski poszukiwał w antycznych kanonach i artystycznych osiągnięciach epoki odrodzenia. Tym samym jego twórczość charakteryzowała delikatna rytmizacja zsyntetyzowanych form. Nad subtelnie rozmytymi barwami dominowała wyrazista rysunkowa linia. Artysta w swoich pracach konsekwentnie wprowadzał także geometryzację brył. Sielankowa tematyka dzieł Borowskiego skoncentrowana była głównie wokół uniwersalnych problemów egzystencjalnych, dotyczyła relacji człowieka z otaczającą go przyrodą. Wiele kompozycji zawierało elementy symboliczne. Sposób budowania kompozycji bardzo często przywoływał na myśl prace Eugeniusza Zaka z okresu wspólnej działalności obu artystów w stowarzyszeniu „Rytm”. Potwierdzenie znajduje to również w osadzonych w idyllicznej przestrzeni wyobrażeniach zakochanych postaci, muzykujących grajków czy wędrownych kuglarzy o celowo wydłużonych sylwetkach i stylizowanych rysach twarzy. Przedstawiał ponadto sceny mitologiczne. Borowski zajmował się także malarstwem ściennym. Dekorował obiekty sakralne, wnętrza kawiarni i statków. Projektował plakaty i banknoty. W zakresie prac graficznych skłaniał się ku technice litografii. Ilustrował ważne dzieła literackie i wydawnictwa prasowe. Tworzył scenografie głównie dla warszawskich i łódzkich teatrów.