W maju 1940 roku Centralny Urząd ds. Żydów (Zentrale Dienststelle für Juden), podlegający Urzędowi Pracy w Berlinie, wydał nakaz oznakowania gwiazdą Dawida w kolorze żółtym żydowskich pracowników przymusowych. Został jednak szybko uchylony przez Gestapo. Rok później, w lipcu 1941 roku, sekretarz stanu Karl Hermann Frank zwrócił się o wydanie zgody na wprowadzenie podobnego oznaczenia dla Żydów z terenów Protektoratu Czech i Moraw oraz okupowanej Polski. Jednolitą identyfikację Żydów postanowiono wówczas rozciągnąć na terytorium całej III Rzeszy i państw przez nią okupowanych. Adolf Hitler podpisał stosowne rozporządzenie 20 sierpnia 1941 roku. Zlecenie na masową produkcję gwiazd Dawida na żółtym tle otrzymała Berliner Fahnen-Fabrik Gustav Geitel. Od 1 września 1941 roku wszyscy uznani za Żydów, w myśl ustaw norymberskich z 1935 roku, zamieszkujący na terenie III Rzeszy zostali zobowiązani do noszenia gwiazd Dawida. Naszywano je na ubraniach, na wysokości serca, po lewej stronie. Nie wolno było ich celowo niszczyć, groziła za to grzywna lub kara więzienia. Nie wolno ich było także zakrywać w przestrzeni publicznej, co było traktowane jako przestępstwo, które karano deportacją do obozu koncentracyjnego. Dnia 13 marca 1942 roku nakazano ponadto oznaczenie wszystkich żydowskich domów na terytorium III Rzeszy białą żydowską gwiazdą z papieru.

Zapraszamy Państwa do wysłuchania siódmego nagrania z serii podcastów historycznych pt. „Gwiazda Dawida. O spotkaniu Rolfa Kralovitza, Isaaca Meiera Bartfelda i Markusa Boroschka”.

Projekt realizowany przy wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej w Warszawie, we współpracy ze Stiftung Haus Oberschlesien, Kulturreferat für Oberschlesien, Oberschlesisches Landesmuseum w Ratingen.