Urodził się 19 stycznia 1897 roku w Bytomiu, w rodzinie Nathana i Yulii, z.d. Julius. Miał brata Fritza i siostrę Friedel. Rodzinne miasto uwiecznił w autobiografii „Das Land, das ich verlassen muβte” (tłum. „Kraj, który musiałem opuścić”) oraz we wspomnieniach „Trotz allem! Lebenserinnerungen aus siebzig Jahren” (tłum. „Mimo wszystko! Wspomnienia siedemdziesięciu lat”). O Bytomiu pisał w sposób niezwykle ciepły, odnosząc się przede wszystkim do niezwykłej tolerancyjności jego mieszkańców, bez względu na wyznanie.

Po wojnie Tau zaangażował się na rzecz idei pojednania. Temat pokoju między narodami, wyznaniami i pokoleniami znajdował odzwierciedlenie w licznych wykładach, listach, esejach czy publikacjach, m.in. „Glaube an den Menschen” (tłum. „Wiara w ludzi”) czy „Auf dem Weg zur Versöhnung” (tłum. „Na drodze do pojednania”). W 1950 roku Tau został uhonorowany, jako pierwszy, Nagrodą Pokojową Pisarzy Niemieckich. W 1956 roku zainicjował serię wydawniczą „Biblioteka Pokoju” („Fiedensbücherei”). W 1965 roku otrzymał Nagrodę Nelly Sachs za dokonania na polu literatury, w 1970 roku Nagrodę Sonnig, w uznaniu jego wkładu w kulturę europejską, zaś w 1974 roku Górnośląską Nagrodę Kultury. W 1967 roku uhonorowano go Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, a w 1972 roku Królewskim Norweskim Orderem Świętego Olafa.

Więcej o jego życiu dowiecie się Państwo z piętnastego nagrania z serii podcastów historycznych pt. „Max Tau. Bo warto wierzyć w ludzi…”

Projekt realizowany przy wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej w Warszawie, we współpracy ze Stiftung Haus Oberschlesien, Kulturreferat für Oberschlesien, Oberschlesisches Landesmuseum w Ratingen.