Katalog towarzyszący wystawie „Łukasz Korolkiewicz. Subterytorium” jest retrospektywnym zapisem twórczości jednego z najważniejszych współczesnych polskich artystów. Łukasz Korolkiewicz debiutował na początku lat 70., wypracowując swój indywidualny język malarski, który pozostał obecny w jego twórczości do dnia dzisiejszego. Zaprezentowane są prace od okresu debiutu po dzieła najnowsze.
W katalogu znajdziemy rzadko eksponowane rysunki z lat 70., które pozbawione są charakteru służebnej roli wobec malarstwa. Te autonomiczne dzieła sztuki to istotny akcent obrazujący drogę twórczych poszukiwań, inspiracji i kreowania własnej wizji twórczej. Wybrane akordy wczesnych działań w obszarach realizacji artystycznych będą jeszcze rozbrzmiewać w kolejnych latach twórczości Łukasza Korolkiewicza, ale już w zakresie prac malarskich. Część stylistycznych „eksperymentów” zaniknie jednak bezpowrotnie.
Obrazy powstałe na przestrzeni następujących po sobie dekad uwidaczniają różnorodność podejmowanych przez artystę wątków tematycznych, które przez samego autora często zamykane są w ramy określonego cyklu. Obok własnych doświadczeń stanowiących tak istotne zagadnienie pracy twórczej obrazy ujawnią inspirację dziełami innych artystów, m.in. Davida Hockneya, Balthusa, a także sztuką polskiego modernizmu, w szczególności dokonaniami Jacka Malczewskiego.
Odbiorca dzieł Łukasza Korolkiewicza musi mieć świadomość, iż pozornie prosty przekaz eksponowanych prac, wydawać by się mogło – kadrów rzeczywistości, jest złudny. Zostanie zwabiony w interpretacyjną pułapkę, w której na pewnym etapie znikną sugestie artysty. To, co kryje się w podświadomości twórcy, poddane zostanie konfrontacji z wyobraźnią widza.
Obrazy prezentowane podczas wystawy w Muzeum Górnośląskim oraz w katalogu nie są odbiciem świata rzeczywistego, ale miejsc wykreowanych przez Łukasza Korolkiewicza. Ekspozycja przeciwstawia się często powielanej tezie, definiującej twórczość artysty jako przykład hiper- bądź fotorealizmu. W katalogu zobaczymy mieszczańskie wnętrza, przepełnione drażniącymi swą estetyką symbolami popkultury. Umieszczonych tam ludzi – dorosłych, dzieci, a także samego artystę, w scenerii nie do końca zrozumiałej, w atmosferze napięcia, oczekiwania na efekt finalny konkretnej sytuacji, której zakończenia możemy się tylko domyślać. Analogie do symbolizmu polskiej sztuki końca XIX stulecia, będące w efekcie ich autorską trawestacją. Niejednoznaczny przekaz w sferze erotyzmu. Ale przede wszystkim – doskonały warsztat malarski, zarówno w zakresie operowania plamą barwną, jak i istotnych zabiegów luministycznych.
