Polskim życiem artystycznym lat 50. ubiegłego wieku rządził socrealizm. Pisarze i poeci, którzy nie zgadzali się z obowiązującym programem władz, narzucającym określony obraz rzeczywistości mający wyłaniać się z kart powieści czy malarskich płócien, zostali pozbawieni możliwości wykonywania zawodu i uczestnictwa w oficjalnym życiu artystycznym tamtego okresu. Nie mieli szans na publikacje, wystawy, wejście do rozgłośni radiowych czy zaistnienie w prasie. Mogli zmienić zawód, pisać do szuflady, malować dla bliskich i żyć nadzieją na odmianę losu.

Odwilż przyszła po śmierci Józefa Stalina. W Polsce, po poznańskich wypadkach czerwca 1956 roku, zmiany odbywały się pod silną presją społeczną, a powrót do władzy Władysława Gomółki niósł nadzieję na demokratyzację. Postulowano rewolucję w każdej dziedzinie życia społecznego i kulturalnego. Artyści również mieli swoje hasła i programy naprawy. Co prawda, skutkiem odwilży były przemiany w życiu politycznym i kulturalnym, nie były to jednak przemiany ani dogłębne, ani trwałe. Sceptycznie nastawieni pisarze nie mieli zaufania do „odwilży”, uważając, że nie należy wierzyć deklaracjom, ponieważ podstawy filozoficzno-ustrojowe marksizmu nie zostaną naruszone w żaden sposób, odwilż zaś jest jedynie zabiegiem propagandowym.

Podczas spotkania będzie można wysłuchać opowieści o mocowaniu się pisarzy Związku Literatów Polskich z władzą PRL-u, o postawach Marii Dąbrowskiej, Jarosława Iwaszkiewicza czy Antoniego Słonimskiego i ich uwikłaniu w partyjne roszady, o nadziejach w czasie odwilży i rozczarowaniach, które przyniosła.

data: 29 sierpnia 2018 (środa), godz. 17.00
miejsce: Sala Kolumnowa, ul. W. Korfantego 34
prowadzi: Jolanta Zaczkowska
wstęp wolny