„Wieczność jest kołyską zrodzoną na krzyżu” – napisał Tadeusz Gajcy, poeta pokolenia zwanego pokoleniem Kolumbów. Jego postać, jego biografia i jego twórczość istnieje w cieniu i tle Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Ten drugi jednak, wbrew pozorom, nie został uhonorowany aż tak, jak na to zasługiwał. Ponieważ poetów „czyta się rocznicowo”, a po kolejnych rocznicach zapomina się o nich do następnego roku, sylwetka i twórczość Topora (jeden z pseudonimów literackich Gajcego wskazujący na inspiracje i oczytanie poezją Cypriana Kamila Norwida) będzie odkrywana na nowo, a to dzięki wydanej biografii Stanisława Beresia: „Gajcy. W pierścieniu śmierci”.

Tamto pokolenie żyło w ekstremalnych warunkach. W dobie terroru, w otoczeniu śmierci i w ciągłym strachu byli poddawani nieustannemu egzaminowi z bohaterstwa, miłości, przyjaźni czy zwykłego człowieczeństwa. Wychowywani na bohaterów, bohaterami się stawali.

Tadeusz Gajcy długo czekał na porządne biograficzne opracowanie, a to z tego powodu, że najpierw jako pobożny wychowanek głęboko wierzącej babki i mariawitów nie mógł być popularny, przynależność do kręgu Konfederacji Narodu również stawiała ewentualnych biografów w mało komfortowej sytuacji i wreszcie: powstańcy warszawscy kłuli w oczy władzę bardzo długo, bo od 1945 do 1989 roku. Powodów do zamilczania jego sylwetki było zatem kilka, ale to polityka, a nie twórczość zadecydowała o jego nikłym zaistnieniu w przestrzeni czytelniczej i publicznej. Dodać należy, że koledzy literaci – w tym Czesław Miłosz – także nie byli zainteresowani spopularyzowaniem poezji poległych i utalentowanych, obawiając się o swoje miejsce w literaturze.

Krzysztof Kamil Baczyński miał szczęście – o jego obecność zawalczył Kazimierz Wyka i Jerzy Andrzejewski, a Tadeusz Gajcy nadal czeka na szerokie spopularyzowanie i przybliżenie wartości swojej spuścizny liczącej zaledwie około setki wybitnych utworów.